اگر فرصت بازگشت به قدیم را داشتم .    پویش داستان نویسی .   داستان برگزیده توسط مهتاب مرادبیکی   این داستان هست  که براتون در ادامه مطلب گذاشتم . لطفن کلیک کنید روی ادامه ی نوشته . 

•   بازنشر و کپی توسط مهتاب م بیگی .      به سلیقه ی مدیر وبلاگ .   از همبودگاه  کپی کردم . و نویسنده اش هم  شهروز  صیقلانی  بود 

آرزوهای نسنجیده یک نویسنده یک موضوع

توسط شهروز براریبر فوریه 7, 2022

3

1

1

27 بازدید

ماجرا از نیمه شب  بیستم بهمن ماه  سال ۱۴۰۰  آغاز شد  ،  مسیر  تیره و تار محله ی ضرب   زیر  قدم هایم  می‌گذشت  ،  و کاملا  گیج  شده  بودم  ،    تا مرز جنون  پر شده بودم  از سوالات  بی جواب ‌   .  من  نباید  اینجا  باشم       من  خوب  این  محله و کوچه پس کوچه های  به هم گره خورده اش  را  می‌شناسم    ،از بدو  تولد  تا  به  کودکانه  های  زیبایم را در همین مسیر های  باریک و خاکی و سرد و تاریک  گذرانده  ام.    تمام دوران تحصیل و مسیر مدرسه و  دوران  نوجوانی و قرارهای  پر شور و شوق  و   نجواهای  عاشقانه  آم  را  با  همین  دیوارهای بلند و آجری    شریک  بوده  ام.    خشت خشت  این محله  مرا  می‌شناسد و  با من  خاطره  بازی می‌کند ‌   ولی    یعنی  چه  اتفاقی  رخ داده   که ناگهان    از  زیر زمین کافه ی   مرموز و   دودگرفته  ای  در  شهر ری    و درست زمانی که  قهوه  آم را  جلوی رویم  و بروی میز  گذاشتند      چشمانم  سیاهی رفت و  سرم گیج  و  نگاهم  تار شد و    بی اختیار  خودم  را  در  تونلی  نورانی  و   جادو وار   یافتم که  مشغول  تقلا  و  تلاش بودم تا بلکه  از  سقوط  در  حفره ی  نور    نجات دهم  خود  را.      .   چرا  پیشخدمت  با آن  نقاب  مرموز و  رفتار  مبهم  و  عجیبش   گفته یود  که  فقط  تا سرد نشدن  قهوه  فرصت  هست.   بجنب.    و  تصمیم صحیح  را  بگیر ،  حتی اگر موفق هم  شدی  و  توانستی  تغییری  مسیر ثمر  دهی  در گذشته ات     و  مجدد  به  سر میز و   کافه  بازگشتی   هیچ نگو ‌  خاموش  باش   .   و این راز را نزد کسی  مگو.   

کدام  راز؟   کدام  تغییر؟  کدام  گذشته ؟  کدام  تصمیم  درست ؟‌    او  چه میگفت ؟.     من  گیج شده ام ،  نه  نه‌‌   من در حالت  عادی   فردی  گیج هستم  و اکنون  دیگر  از  مرز و محدوده ی   گیج   و  سردرگمی  نیز  آنسو  تر  رفته  ام ‌  من   به گمانم   دچار  حالت  فلج خواب  شده  باشم  ،  شاید  خواب میبینم ،   شاید  در مرز  بین  رویای  شیرین  و شبانه  و   کابوسی  دهشتناک   گیر  افتاده  ام.        کاش  کسی  مرا  بیدار  کند ‌     

در همین افکارم  که  بی آنکه  قدم از قدم  بردارم     بصورت  غیر معمول و  اسرار آمیزی    سنگ فرش  خیس   محله  از زیر  پایم  عبور  می‌کند.       گویی من ثابت مانده ام  و در حقیقت   این   محله  ی  کودکی ام است  که  در حال طی شدن زير پاهایم    می‌گذرد.    همزمان  چشمم  به درختان  باغ های  محله ی امین الضرب  می افتد،    باغ  شهرک  ابریشم بافی    به سرعت  نور   رنگ  عوض  می‌کند،   برگهایش  سبز  می‌شوند    ،  برگها  کوچک تر شده و  شاخسار    می‌شود  ،   درختان  عریان  و  سفید پوش  اسیر  برف  می‌شوند   ،   برفها   به  آسمان  برخواسته  و   ناپدید  می‌شوند   ، برگ های  زرد   و خشکیده  با  وزش  نسیمی  کوهلی    به سمت  باغ  هجوم  می آورند   و  از زمین  به سوی شاخسار   اوج گرفته  و بر سر شاخسار  به  صف  می‌شوند.     درختان  را  تن پوشی از جنس  خزان  می‌پوشاند.  ،   برگها   به مرور  سبز  می‌شوند   و  مجدد   کوچک و  تبدیل به  جوانه می‌شوند و  سپس چرخه قبلی  تکرار  و برف  بر  شاخسار  خودنمایی می‌کند.      محله ی  امین الضرب نیز  لحظه به لحظه و  فصل به فصل     رنگ عوض  می‌کند  ،   آپارتمان های  مرتفع و  برج  ها   ناپدید  شده  و   تبدیل  به  زمینی  بایر  می‌شوند  که گویی  برای احداث   سازه ی  برج   آن را  گود برداری کرده اند ،    آنگاه  چاله عمیق   پر شده  و   خانه ای  سنتی و  قدیمی   و حرمت پوش  پدید می‌آید ‌   افراد و رهگذرانی نیز  به سختی و  به حالت  محو مانندی  بچشمانم  خودنمایی  می‌کنند،      پیرزن  از سر  برانکارد  برخواسته  و  عقب عقب  گام بر می‌دارد  ،   عصایش  چند فصل جلوتر    ناپدید  می‌شود،   پیرزن گیس سفید    کمر  خمیده  اش  را  صاف  می‌کند و  رنگ زولف  سپیدش  به  شب یلدا  سیاه  و قیرگون  مینماید  ،   لحظه به لحظه جوان تر و با طراوت تر  میشود ‌   ،  به گمانم  در یافتم  که ماجرا  جیست   ، من در حال  سفری  در ابعاد  زمان  و فضا  هشتم ‌‌  ،  لابد  همه چیز  زير  سر   کارگر  کافه  است  .  او  چیز خورم  کرده   ،  او مرا  جادو  کرده .    از او  شکایت میکنم .     هنوز مرا نشناخته  ، نمی‌داند  با چه کسی  در  افتاده  ،   حالش را  جا  می‌آورم. ‌   به او  می‌فهمانم   که  یک  منع  ماست  چقدر  کره  دارد .‌        بازی بازی  با  دم  خر  هم  بازی؟. 

صدای  خنده ی  دختربچه ای    سکوت را جر داده  و  بند افکارم  را  پاره  می‌کند    تمام  احساسات  ضد و نقیضی که حاکم بر  اتمسفر  روحی  ام   بود   در لحظه ای  متواری  شده و   بر شاخسار خشکیده ی  درخت انار  خانه ی پدری  گیر کرده و  نخکش  می‌شود. ‌      پشت سرم  را نگاهی   میکنم   ، این صدای خنده  چقدر  برایم  آشناست  ،   گویی  این صدا و طرز  خنده  را  از اعماق  خاطراتی  رفته  از یاد   به  جا  آورده  باشم ‌   .  

چشمانم به چشمان  درشت  دخترک  همسایه  می افتد ،   نگاهمان  گره ی کوری می‌خورد  بر هم  ،  او  لبخندی بر لب دارد  و سعی در  قورت  دادن  خنده اش  داشته  و  همزمان  دستان کوچکش  را  جلوی  دهانش گرفته  و  می‌گوید؛    خخخخ      ابشباباه (اشتباه) گفتی که  شهروز .    باید میگفتی  که  ؛ . بازی  بازی   !. با   دم  شیر   هم   بازی؟     

ولی  آخه  گفتی    بازی بازی  با دم  خر  هم  بازی ؟. خخخخخ    وای خدای من  چقدر خندیدم .  برم کاسه  مامانم  تعریف کنم  که تو چه حرف  ابشباباهی  خوبی  زدی.خخخخ 

_  دست و پاهایم  شول  می‌شود،    او  را  دقیق  در هیبت  و شرایط  آخرین  دیدارمان  در شبی  تابستانی  و  آسمانی پر ستاره   میبینم .     درست  همین  شب و همین جا  بود   که  او  به من خندیده  بود  و   بعد نیز  کمی  حرف  زده  بودیم و او  رفته بود خانه  و دیگر  هرگز  او را ندیدم .   آری  او   در  خواب  به دلیل  نامعلومی   به اغما  رفت   و بعدها   فوت  نموده بود.      اسمش  آیلین است .     می‌خواهم  حرفهای مهمی  به او  بزنم   ولی  اختیار  دهان و حرکات و رفتارم  دست  خودم  نیست   بلکه گویی  از کالبد  خود  در آمده ام  و  از  ارتفاع  دیوار  کوتاه  کوچه  مشغول  تماشای  صحبت کردن  خودم  در هفت  سالگی  با  آیلین  هستم.     خب  چرا  می بایست  خاطره ای  تلخ  و اینچنین  عجیب  برایم  تکرار شود؟.   چه کسی  مرا  وادار نموده تا اینجا  باشم ،  تا  به گذشته  بازگردم .  به چه دلیل و نیتی ؟ .  

اشاره ی  دست  آیلین  به آسمان   و  ذوق  کودکانه اش    توجه آم  را  جلب  می‌کند     بی اختیار  نگاهی به  آسمان  و  سمت  اشاره ی وی  کرده و  عبور  درخشان   شهاب سنگی  را  می‌بینم.     درون کوچه  هر دو نفر  از خوشحالی  بالا و پایین  میپریم،   آنگاه   'من هفت ساله'  به آیلین می‌گویم  :   زود باش   زودباش   زودباش    سریعتر   آرزو  بکن .   سریع  باش   تند  یه  آرزو  بکن .   

آیلین آنقدر کوچک تر از  من  است  که  مانند  مجسمه با دهانی  نیمه  باز  خیره  مانده به من و می‌پرسد؛   آرزو  کی هست؟  کجا هست؟  

  به او  شرح کوتاهی میدهم  و می‌گویم  که  لحظه ی   دیدن  عبور  شهاب سنگ  در آسمان شب  می‌تواند  هرچه که  دلش  می‌خواهد   را  طلب  کند .    

 او  میپرسد؛   مثلا   یه  بستنی؟ 

_  نه   بزرگتر  

او  کمی مکث کرده و می‌گوید؛   خب  یه  بستنی  بزرگ تر   چطوره؟.

_  نه.    از فکر  بستنی  بیا  بیرون .    یه چیز  مهم تر  و  عجیب تر 

او کمی فکر کرده و می‌گوید؛   آهان  تازه  فهمیدم ،   آرزو میکنم که  برم  پیش  مادرجونم  .  چون  یکسالی  می‌شه  که  ندیدمش .   مامانی میگه  که  رفته  پیش  خدا .   خونه ی خدا  رفته بود قدیم تر ها  ،  برامون  سوغاتی  مُر  و  تسبیح  و  آب   زمزم    آورده  بود   اما   این دفعه  انگار   رفته  پیش  خود  خدا .    پس  آرزو  میکنم  برم  پیش   مادرجونم.  یعنی  صبح که  پاشدم   ببینم  پیش  مادرجونم  هستم .        

_ خب  بهت  قول  میدم  آرزوت  برآورده  میشه .   شک  نکن .   

  صدای  مادر  آیلین     بلند  شد که گفته بود :  دخترم  دیر وقته   بیا  خونه شام بخوریم .  

آیلین نیز لحظه ی  آخر  بی دلیل  گفت : 

  من  اگه   اول  آرزو  کردم  بستنی  ،    منظورم   دو تا  بستنی  بودشا.    فکر نکنی  فقط  واسه  خودم  گفته  بودم. ‌   نه .  میخواستم  با تو   دوتایی  بخورمش .   باشه؟  

_  لبخندی  زدم  و گفته  بودم ،؛  باشد ‌  مرسی .  تا  فردا  . .

   تا فردا.

درب  را بست و رفت واخل. 

  و من اشک از چشمانم  چکید  و چشمانم را باز کردم  و فنجان  قهوه  را  جلوی  رویم  دیدم .   درون  کافه  نشسته  ام .     قهوه   سرد  شده  ،   لعنت  به این  شانس ،         حالا چیکار  کنم .  

 پیشخدمت  کافه  پیش  آمده و  فنجان قهوه  را  بر می‌دارد و سرش  را به تعبیر تاسف  تکان  می‌دهد.   

میخواهم چیزی  بگویم  ولی  با اشاره  انگشت   به من می‌فهماند  که  سکوت کنم و حرفی  نزنم.  

در عوض  لحظه آخر   آرام می‌گوید:   . شاید  دفعه  دیگر     موفق  بشی .

آری  راست  می‌گوید.    خب  فردا نیز   روز  خداست.   نباید  ناامید شوم .   موقع پرداخت  فیش  و صورت حساب  میزم   پول  دو  قهوه  را  حساب  میکنم  و یکی را پیشاپیش  و برای  فردا  بود که  حساب  کردم .   فقط  خواهشن  قهوه تون  بی نهایت  داغ  باشه .‌  آتیش  آتیش ‌     مرسی .   لطفا  همون میز  رو  برام  واسه  این ساعت  رزرو  کنید  و نگه  دارید.      ممنون . 

از کافه خارج میشدم،   خب  ساده است   فردا   در لحظه ای  که  عبور شهاب سنگ  را  نشانم  داد    من  خاموش  می‌مانم،   و اصرار نمیکنم  تا  آرزو کند .   حتی  معنای  آرزو   را  هم  برایش  شرح  نمی‌دهم.    شاید  حتی  واقعیت  را  به او بگویم  تا  بفهمد  که  مادربزرگش  فوت  شده .   

  خب  پس  تا  فردا   میبایست  صبر  کنم .    

روز بعد. 

به  کافه  میروم .   ولی  یک  خشکشویی  در آنجا   مشغول  کار  است .   از  ا‌و  جویا  میشوم ، می‌گوید   ،   اشتباه   آمدی  آدرس   را .    

سپس  کارگر  نوجوانی  که  پادو  است    و نقاب  بر چهره  دارد  به  اوستای  خود می‌گوید:    این   دهمین نفری هست  که  چنین  آدرسی  رو  اشتباه  اومده.    چه  عجیب.       . 

به گمانم    ده نفر  برگزیده  در  پویش    همبودگاه  با   اسم    یک نویسنده   یک موضوع   ویژه ی  بهمن ماه  را  می‌گوید.         

  خب  پس  اگر چنین  باشد   من   در میانشان  چه  میکنم؟   محال است  جزئی  از  ده  برگزیده  باشم ‌   .   لابد  او  نیز  مانند  من  خیالاتی  شده.‌  

      #یک_نویسنده_یک_موضوع    #شهروزبراری  #پویش    #اگرتاسردنشدن_فنجان_قهوه_فرصت_داشتم_چه_میکردم  

#تلپورت   #مسافرزمان  

پست شد در: یک نویسنده یک موضوع